நம்மில் ஒவ்வொருவரும் தன் அப்பாவுடன் அதிகம் டிராவல் செய்திருப்போம். ஆனால் எனக்கு ஏனோ அது மிகச்சில நாட்களே கிடைத்தது. காரணம் அவர் வேலை வேலை என்று ஓடிக்கொண்டிருந்தார். எர்னாக்குளம், குண்டக்கல், கிறிஷ்ணராஜபுரம் என்று பல மாநிலம் பல வருடங்கள் வாரநாட்களில் அவர் வேலை செய்து சனி ஞாயிறு மட்டும் வீட்டுக்கு வருவார். அதிலும் நடுவில் ஐந்து வருடங்கள் வருடத்திற்கு 30 நாட்கள் மட்டும் பார்க்க முடிந்தது. ரயில்வே வேலையில் 1985ல் சம்பளம் 450 மட்டுமே. குடும்பம் ஐந்து குழந்தைகள் என்று சிரமம். தாத்தா இந்திய அளவில் கால்பந்துக்கோப்பை விளையாட்டு திருச்சி அண்ணா ஸ்டேடியத்தில் பண்ண முயற்சித்து பணம் இழந்துவிட்டதும் ஒரு காரணமாக இருக்கும். அப்பா அவராக முன்னேற வேண்டிய சூழல் ஒரு டிரங்க் பெட்டியில் தொடங்கியது. வீட்டிலேயே கிலோத்ஸ் பாண்ட், ஷர்ட், சாரீ பிஸினஸ் செய்தார்.

ஒன்பதாவது படிக்கும் போது வகுப்பிலேயே சின்ன பையன். உயர வரிசையில் நிற்கவைத்தால் நான் தான் முதலில் நிற்பேன். அந்த நேரத்தில் அமைந்ததுதான் நானும் என் அப்பாவும் செய்த இந்த இனிமையான பயணம். ஐ மிஸ் ஹிம். கீதை மற்றும் வேறொரு புத்தகமும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன். பயணத்தில் தாதர் எக்ஸ்பிரஸ் போகும்போது முன்பதிவு செய்யாமல் இங்குள்ள போர்டரிடம் பணம் கொடுத்து பெர்த் பெற்றாலும் வடநாட்டில் இருக்கையை இழக்க நேரிடும். இல்லை என்றால் சலோ சலோ என்று அடிப்பார்கள். அவர்கள் 4.30 மணிக்கு எழுந்து வண்டி பிடித்து 3 மணிநேரம் சென்று பம்பாயில் வேலை செய்வார்கள். அதுவும் கடினம்தான். உட்கார்ந்து தூங்கி கொண்டே செல்வார்கள். முன்பதிவு செய்தால் ரயில்வே பாஸ் கையெழுத்து ஆகிவிடும். மறுபடி உபயோகிக்க முடியாது. எங்கள் இலக்கு பம்பாய் சூரத் ஆமதாபாத் மூன்று இடத்திலும் சென்று துணிகள் வாங்கி வர வேண்டும். வெளிநாட்டு விமானத்தில் பயணம் செய்யும் போது எடுத்துச்செல்லும் பெரிய 2 பெட்டியை நிறப்பி, மற்றும் எங்கள் உடைக்கான ஒரு சிறிய பெட்டியையும் எடுத்து வருவோம்.

போகும்போது ஜங்ஷனில் 15 நிமிடம் நிற்கும்போது மதியம் உணவு ஒருவர் 7 நிமிடம் என்று ஓடிச்சென்று இருவரும் சாப்பிட்டு வருவோம். வண்டி கிளம்பிவிட்டால் மொழியும் தேரியாத இடத்தில் என்ன செய்வது என்று எனக்கு திக் திக் என்று இருக்கும்.
சூரத்தில் சாரீ மார்கெட்டுக்கு நடந்தே கூட்டிச்செல்வார். ஒரு சாரீயில் 10 ரூபாய் அதிகமாக வைத்தால் ஆட்டோவீல் போக 3ரூ வார 3ரூ என்று சரியாகிவிடுமே என்று சொன்னாலும் கேட்க மாட்டார். திருச்சி சாரதாஸை விட குறைவாக விற்கவேண்டும் என்பார். அதை விட பெரிய அளவில் வர எண்ணம். ஆனால் தான் கடன் பெற்ற பணத்தில் வாங்கிய துணிகளை தம்பியிடம் கொடுத்து விற்கச்சொல்லி பிசினஸ் லாஸ் ஆகியது ஒரு தனி கதை.

பம்பாயில் பாண்ட் மற்றும் ஷர்ட் பிட்ஸ் வாங்கிவிட்டு ரயில் ஏற வந்தோம். என் தலையில் ஒரு பெரிய சூட்கேஸ், அப்பாவின் தலையில் எங்கள் இருவரின் துணிமணியும் சேர்த்து இரண்டு சூட்கேஸ் மற்றும் கையில் இரு மஞ்சப்பையில் துணி, நேரமின்மையால் அவசரமாக ரயில் நிலையம் ஓடி வந்தோம். அப்போது தாதர் ரயில் நிலையத்தில் ஒரு ரயில்வே காவல் அதிகாரி எங்களை நிறுத்தினார். பெட்டில என்ன என்று ஹிந்தியில் கேட்டார். அப்பா, நான் ஒரு ரயில்வே ஸ்டாஃப் சார். இதுமாதிரி பிசினஸ் நிமித்தமாக வாங்கி செல்கிறேன் என்றார். ரயில் வந்து விட்டது. அவர் பெட்டியை திறக்கச்சொன்னார். அப்பா ரயில் வந்திருச்சு சார் என்று கெஞ்சியும் அவர் திறக்கச்சொல்லி இரு பெட்டியையும் பார்த்தார். வண்டி புறப்பட்டவுடன் எங்களை போகச்சொன்னார். அன்ரிசர்வ்ட் பெட்டி சென்றுவிட்டது. நாங்கள் தலையில் பெட்டியுடன் ஓடினோம். என் தலயில் இருந்த பெட்டி மெல்ல மெல்ல நழுவி என் முதுகில் அமர்ந்தது. அந்த வயதில் அது அதிக வலுவாக தெரிந்தது. அப்பா ஓடிக்கொண்டே ஒவ்வொரு ரிசர்வ்ட் பெட்டியிலும் ஏற முயன்றார். கதவு மூடப்பட்டது. நான் பின்னே ஓடி வருகிறேன். ஏமாற்றமும் வெறுப்பும் அதிகமானது. ஒரு டி‌டி‌ஆர் ஏறுங்க அடுத்த ஸ்டேஷனில் இறங்கி மாறிக்கோங்க என்றார். அப்பா அவர் வைத்திருந்ததை உள்ளே தூக்கிப்போட்டு ரயிலில் ஏறி என் பெட்டியை வாங்கி உள்வைத்து, ஓடி வந்த என்னையும் கைப்பிடித்தார். அந்த பிடியின் அழுத்தமும் அவர் கண்களின் ஈரமும் டி‌டி‌ஆரின் உள்ளுக்குள் ஈரமும் என் மனதை என்னவோ செய்தது. அந்த டி‌டி‌ஆரின் முகம், பெயர் தெரியாது. இருந்தும் அவர் குடும்பம் பல்லாண்டு வாழ வாழ்த்துகிறேன். லைஃப் இஸ் ஃபுல் ஆஃப் அட்வெண்ட்சர்ஸ் என்று நினைத்து சன்னலில் கம்பியில் சாய்ந்து வெளியில் கண்ட மின்சார கம்பி அனைத்தும் விலகியும் தறி நெய்வது போல் அதே சத்ததுடன் கூட வருவதை பார்த்து தறி கேட்டு ஓடிய தாதரில் காவிரியை காண ஆவலாய் அமர்ந்து இருந்தேன்.

கயல் கதையல்ல

காய்ந்த சருகுகலுனூடே சிறிய சலசலப்பு. தெருவிளக்கு ஆறுமணிக்கு போடுவது சில நிமிடங்கள் தள்ளி போகிய நாள். இருளப்போகும் போகும் நேரத்தில் தான் அஞ்சு அவளை கண்டாள். சற்றே சருகுகளை விளக்கி பார்த்தால் அழகாக முனகலுடன் இருப்பதை பார்த்து விட்டுபோக மனமில்லை. ஆனால் ஹாஸ்டலில் தன் கூட தங்க வைக்க பயம். வார்டனிடம் சொல்லி சமாளிக்கலாம் என்று அஞ்சு அரவணைத்ததாள்.

அஞ்சு விலங்குகள் பறவைகள் மீது அதிக பாசம் வைத்திருப்பவள். வீட்டிற்கு செல்லும் வழியில் பாக்பைப்பர் கதையில் எலிகள் வருவது போல் தெருவில் உள்ள நாய்கள் கூடவே வரும். சிலவாரங்களுக்கு முன் தனியாக ஒரு குட்டிநாய் தெருவில் இருந்ததால் வீட்டிற்கு தூக்கி கொண்டு வந்தேவிட்டாள். இது எப்போதும் நடப்பதுதான் என்பது போல் பெற்றோர். அதற்கு ஓரியோ என்று பெயரிட்டு கொச்சினில் உள்ள தன் வீட்டில் தங்க வைத்துவிட்டாள்.

ஒரியோவுடன் ஓரிரு வாரம் இருக்கத்தான் கொச்சின் பயணமானாள். ஆனால் விடுதியில் தன்னுடனான கயல். கயல் கயல்விழி கொண்டவள். கயல் தனியாக இருப்பது அவ்வளவு சுலபமல்ல என்பதை அன்றுணர்ந்தாள். விடுதியில் வில்லனாக காவலாளி என்று இந்த தனிமை கிடைக்கும் என்று இருந்திருப்பான் போலும்.

அஞ்சு ஆனந்தத்துடன் திரும்பினாள். கல்லூரி விடுதியின் கதவை திறந்ததுதான் தாமதம். அழுகையை அவளால் அடக்கமுடியவில்லை. பதைபதைப்புடன் அந்த காவலாளியின் மேல் ஆத்திரம். மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டு ஒரு ஊகத்தில் தேடி சென்றாள். தானொரு கால்நடை மருத்துவர் என்று அறிமுகபடுத்திகொண்டு மாநகராட்சி கட்டிடம் உள்ளே கயலை பார்த்த போது கையலுக்கு கருத்தடை அறுவை சிகிச்சை மறுமுறை செய்திருந்தார்கள். அஞ்சு விடுதியில் கயலை வைத்திருந்தபோதே ஒருமுறை மாணவர்கள் சேர்ந்து கருத்தடை அறுவை சிகிச்சை செய்திருந்தார்கள். அடையாளத்திற்கு காதில் சிறிதாக வெட்டி இருப்பார்கள். அதை மறந்துவிட்ட தவறை அப்போதுதான் உணர்ந்தாள். கயல் மாநகராட்சியினுள் மற்ற நாய்களுடன் இருந்தாதால் காயம் ஆறாமல் உயிருக்கு போராடியது.

அதனுடனே அன்றிரவு சாப்பிடாமல் மறுநாள் காலையும் கயலை மருத்துவமணையில் காண்பித்து வரும்வரை அழுதுகொண்டே இருந்தாள். கயல் தேறி வருகிறது.
அஞ்சு குழந்தையிலேயே இப்படி கால்நடை மருத்துவர் ஆக முடிவெடுத்துவிட்டாள். மனிதர்களிடம் மருத்துவம் செய்வதையும்விட விலங்குகளுக்கு விருப்பத்துடன் மருத்துவம் செய்வது அரிது. அதுவும் வெளிநாட்டிலிருந்து லாப்ரடார் போன்ற வகையை இறக்குமதி செய்யும் பலரில் தெருவிலிருக்கும் நாய்களை குழந்தைகளைபோல் பார்க்கும் அஞ்சனா தனிதான்......

I am lucky to see Dr. Ramamurthy of mayiladuthurai who do not prescribe medicines for fevers, viruses. Living Legend..
டாக்டர்கள் தினம் முடிந்து ஒரு வாரம் ஆகையில் முடிகொண்டானிலிருந்து வந்து மயிலாடுதுறைக்கு மகுடம் சூட்டிய மருத்துவர் ராமமூர்த்தி Dr.V.Ramamurthi அவர்களை எதேர்ச்சையாக காலை வாக்கிங் போது சந்திக்க நேர்ந்தது. ஒரு வேஷ்டி மற்றும் தோளில் துண்டு என்று இதுதான் இந்த வாத்திமா வகுப்பை சேர்ந்த அருமையான எளிய மனிதரின் தோற்றம். என் மனைவி 2 ரூபா டாக்டர் என்று இவரை சொல்லக்கேட்டிருக்கிறேன். உடம்பு சரியில்லை என்று போனால் 'ஏண்டிம்மா குழந்தை நன்னா இருக்கியோன்னோ, நன்னா இருந்தா ஏண்டிம்மா இங்க வர்ற..' என்று தன பேத்தியையோ மகளையோ போலதான் அழைப்பார். தற்போதுதான் முதல் முறையாக நேரில் பார்த்தேன். இப்போது பத்து ரூபாய், ஏழைகள் என்றால் அதுவும் வாங்குவதில்லை. 
புனிதமான மருத்துவத் தொழில் மயிலாடுதுறையில் ராமமூர்த்தி டாக்டரால் புனிதம் பெற்றது அருகாமையிலுள்ள கிராமப்புறங்களில் இருந்தெல்லாம் மக்கள் அவரிடம் வருவார்கள். அவர் பரிந்துரைக்கும் மருந்து கூட மிகக் கம்மியான விலை கொண்டதாகத்தான் இருக்கும். அரசு மருத்துவமனையில் கௌரவ டாக்டராக (அதாவது சம்பளம் வாங்கமல் உழைப்பது-அப்போது அது நடைமுறையில் இருந்தது, இப்போது இல்லை) இருந்து கொண்டே ஒரு கிளினிக் ஆரம்பித்து ஏழைகளுக்கு முடிந்த வரை இலவசமாக பணி செய்து தனக்கு வரும் சாம்பிள் மாத்திரைகளை அவர்களுக்கு கொடுத்து அப்பப்பா அவரின் குணம் யாருக்கும் வராது. சாம்பிள் மாத்திரைகளை காசாக்கியும், மெடிகல் ரெப்பிடம் குடும்பத்தோடு வெளி நாட்டிற்கு உல்லாச பயணம் செய்வதற்கும் ஓட்டல்களில் தங்குவதற்கும், லேப்-ல் கட்டிங் கேட்கும் டாக்டர்களின் நடுவே இது மாதிரி ஒரு மருத்துவர். அவரிடம் கற்றுக்கொண்ட சேவை எண்ணத்தை பின்பற்ற ஆசை. மருத்துவர்கள் கிட்டத் தட்ட தெய்வம் போல்தான்.